gül

bulutsuz ama yağmurlu bir havada rastlamıştım ona,
gökkuşağını solduran gözlerinin karası kaplamıştı etrafı.
gece oldu birden,
Orion'u söndüren saçlarının sırması serpildi karanlık semanın üstüne tek tek..
gecenin tam da ortası,
hilali kıskandıran teninin beyazı vurdu pencereme.
odamın duvarları, siluetindeki fosforlu şualarıyla aydınlandı.
gün doğmadı o sabah, şafak sökmedi..
güneşi küstüren yüzünün neşesi gülüşünün gamzesine doluştu.
yutkunmadan içtim dumanı üstünde tüten güzelliğindeki iksiri.
Ey hilkat prensesi!
kılcal damarlarımda dahi dolaşan eşsiz mahsumiyet!
karşında duruyor işte, sessizliğinin sağırı, sensizliğinin dilsizi,
yokluğunun kör kütüğü şu aciz şahsiyet..
tanrısından sürgün yemiş yaratık
sanrısından çılgına dönmüş artık
ılık bir nefes versen nolur yüzüme
dokundur ucu temiz değneğini özüme
bahşet bir mucize, dilenipduran üzgün sözüme..
gördüğü her rüyadan dudağı uçuklayarak uyanıyor,
yalnızlığından sersemlemiş çaresiz yüreğim.
o bir zavallı, o bir kahraman aynı zamanda..
kurtarmayı beceriyor her gece ölümden geceyi.
ona can veren ilk heceyi bulduran sensin,
bi gülsen güller açar yazılarımda renk renk..
en iyisi hep gül sen, sen gül, gül-şen şen-gül,
ilk ve son hecem;
GÜL

Ulaş TUZAK