Ekim ve Kasım aylarını yine boş geçtim, yazamadım. aslında yazmak istedim ama her seferinde klavyenin başına oturup ilk satırları yazıp yazıp sildim. nedendir bilinmez, sanki kendimi ifşa ediyormuşum duygusuna kapılıyorum. boş ver ya diyorum, kime neyi anlatmaya çalışıyorsun ki.. sanki insanların tek derdi benmişim gibi kendikendime gelin güvey oluyorum.. sonra yaz ya diyorum, yaz ya! tarihin tozlu sayfalarına bir anı daha bırak kalsın, belki bir gün gelir okunur diye, seni tanıyan bir kaç kişi tarafından. belki eski bi dost, ya da bi eski sevgili, arama motoruna ismini yazar ve bu yazı çıkar karşısına.. hahhh.. sanki insanlar eskisi gibi yazı okuyormuşçasına yaz ya.. vallahi de yaz, billahi de yaz. çünkü sen yazınca güzelsin, yazınca kendinsin, yazarak ifade edebiliyorsun en güzel şekilde kendini.. kimse okumasa da yaz dostum, yaz, yine yine yaz, gene gene yaz, okumayanlara inat yaz.. duymayanlara inat, görmeyenlere inat.. dijitalleşen dünyaya inat yaz..
dijitalleşen demişken, sahi ne oldu bu dijital meseleler? artık okumuyor insanlar, birbirlerini de dinlemiyorlar, sadece izliyorlar bir ilüzyonu izler gibi, sanki hipnotize olmuşlar gibi, birer zombi gibi onlara sunulan yapay zeka algoritmalarını izliyorlar sadece.. dijital platformlada yaşıyorar, tamamen sanal, tamamen duygusuzca.. ve yalnızlıklarından da bolca şikayet etmeye devam ederek.. dijitalden izliyorlar hayatı, dijitalden yaşıyorlar hayat sandıkları simlasyonu.. gerçekler dışarıda, bunu dünyayı yönetenler çok iyi biliyordu.. herkesi eve kapattılar bir virüs dalgası çıkartıp, evden çalıştırdılar, evden sattılar insanlara ürünlerini, hizmetlerini.. onlar daha da zenginleşti, daha da güçlendi. insanlık sadece gizli güçlerin yönetiminde, onların yarattığı dünya düzeninde yaşamaya mecbur, esir bırakıldı.
aşk lazım aşk, gerçek özgürlük orada.. ama o da dijitalleşti her şey gibi.. dijital aşklar da yapay zeka algoritmaları kararına göre belirleniyor.. sen değil program seçiyor aslında kimi sevmen gerektiğini.. reva mı bu?
şarkılardaydı aşk.. şarkılar dışarıdaydı, gerçekti, rasyoneldi.. renkler sıcaktı, yumuşak içimli kahve tadındaydı romantizm.. şimdi şarkılar da dijitalleşti.. duyguyu tattığımız tek yer de mekanikleşti, iyice hissizleştirildik. o tatlı duyguların yoksunluğunu çekiyoruz biz son bilenler, onu son tadanlar.. yeni neslin öyle bir şeye ihitiyacı yok, çünkü bilmiyorlar böyle bi şeyin varlığını. onlar tamamen mekanik, tamamen dijital bir algoritma ile büyüdüler. onlar hiç bir şeyi keşfetmek için düşünmediler, onlar adına hep bir program karar verdi, onla sadece uyguladı, hazıra kondular. düşünmediler, düşünmüyorlar ve bundan sonra da asla düşünmeyecekler. çünkü zaten düşünmeleri de istenmiyordu. itaat eden ve verileni sorgusuzca kabul eden bir toplum yaratmaya çalışmışlardı. başardılar.. meyvelerini topluyorlar şimdi.
peki ya biz, benim gibi düşünenler, bazı şeylerin farkında olanlar, ne yapıcaz biz? böyle bir ortamda nasıl birbirimizi bulucaz, nasıl konuşucaz, nasıl çare olucaz dertlerimize, nasıl çözüm bulucaz en azından kendi varlığımızı korumak için, en azından yaşamaya dair bir şeylerin var olduğunu bir birimize kanıtlamak için, birbirimize tutunmak için ne yapıcaz? bizi birbirimizden de ayırdılar.. bir araya gelemiyoruz, tesadüfleri de ortadan kaldırdılar, işlerini hiç şansa da bırakmadılar kusursuz planlamışlar her şeyi, bir bilgisayar programının bütün olasıkları hesapladığı bariz aşikar.. hiç mi hiç şansımız yok beyler bayanlar???
bence her zaman bir umut var..
sizi temin ederim bunu size kanıtlıyıcam.. öyle veya böyle yine biz iyi insanlar kazanacak. yok öyle artık güzel atlara binip ardına bile bakmadan usulca gitmek.. bundan sonra atı alan üsküdarı geçmeyecek.. kuzguncukta tatlı bir çay kahve muhabbetleri ile devam edicez yarıda kalan güzel hayatımıza..
