Eski yıl sona erdi, yepyeni bir yıl geldi, yeni yıl yeni yıl yeni yıl vs.. gibi geyikli türkülü şarkılarla büyüdük, koskoca eşek kadar, dana gibi adamlar ve kadınlar olduk. Döndük bir baktık ardımıza, on yıl.. yirmi yıl.. otuz yıl.. taa en gerilere en eski hatıralara kadar gittik. Ne gördük, ne görebildik? Değişen ne, değişmeyen ne? Ne umduk, ne bulduk?
İkibinyedi’den beri bir klasik olarak yazdığım bu serinin onuncu bölümüne girmek beni bir hayli derin düşüncelere sevkederken, bir yandan da olgunlaşmışlığın ağır farkındalığı altındaki mahrem duygularım, en kuru umutlarımı tekrar yeşerterek beni iştahla yeni maceralara ve hayal dünyalarına götürüyor.
Son bir yıla baktığım zaman, karlı bir İstanbul günü her yer bembeyaz, işsizim, üşüyorum, yalnızım, ve deli gibi koşturuyorum hayata tutunmak için sokaklarda.. belki biri acır da beni görür de, elini uzatıp kurtarır da bu çile deryasından diye cebelleşiyorum.. cebimde pederden arakladığım limiti son raddesine gelmiş bi kredi kartı, ne yapacağını bilmez şekilde şuursuzca rotasızca hareket eden bacaklarım, izi belli olmayan ayaklarım ilerliyor mu geriliyor mu anlam veremiyorum. En iyisi karşıma çıkan en yakın ilk ucuz yerde oturup bişeyler yemek ve biraz ısınmak olduğunu düşünüyorum. Dediğimi de yapıyorum, beynime biraz kan gitmeye başlayınca kendime tüm soluğumla diyorum ki, oğlum böyle olmayacak.. başka bişey yapmalısın, hiç bişey yapamıyorsan başka bir yere gitmelisin.. yer değişimi, enerji değişimi sinerji değişimi tüm kapalı çakraları açar buna eminim, biliyorum derken süper mario melodisiyle çalan telefonumdan süper müjdeli haber geliveriyor, bodruma gidiyorum..
Ve hikayemiz burada başlıyor şimdi.. ne demişler ekmek fizanda da olsa gideceksin, ki nedense bunu hep sadece babamdan duymuşumdur orası da ayrı bi konu, bir başka konu da ekmek yemememle alakalı ya neyse onu da sonra anlatırım, sonuç olarak işini gücünü ya da şöyle söyliyim; işsizliğimi güçsüzlüğümü bırakıp geldiğim bodrumda işime, iş hayatıma başlamış bulundum. Son yılların hatta belki de hayatımın en istikrarlı çalışma performansına ulaştım. İlk başta şartların ne kadar sıkıntılı olduğunun farkındaydım fakat kendi sıkıntım bundan kat ve kat fazla olduğundan mütevellit sabır ve direnç göstermem çok da zor olmadı. Zira olsaydı kaç yazardı ya neyse, bıktım artık şu kendimin iradesizliğinden, tembelliğinden, boş vermişliğinden..
Yağmurdan kaçarken doluya tutulma timsali kendimden kaçarken daha acı gerçeklere tutuldum. İnsanlar arasında kendimi kaybettim, o kadar başkaları için bir hizmetkar oldum ki, ne kendimi düşünebilen biri oldum, ne kendim için bişey yapabilme imkanı yaratabildim, ne de elime bir kitap alıp okuyabildim yahut birkaç kelamlık bir tenkit yazısı karalayabildim. Bazen birkaç satırlık şiirler süzüldü dudaklarımdan, bazen havada yakalayabildim o güzel mısraların kokusunu, teknolojinin yardımıyla elektronik ortamlara iliştiriverdim bazılarını ve çoğu silinip gitti de işin doğrusu, yine de kaybettiğim zamanda kazandığım ve asıl olarak sadece bu anlık ihtiyacım olan şeyle, kapitalle yani parayla az da olsa teselli bulduğum kanısındayım.
Bunların yanı sıra, tanıştığım bambaşka bir dünyada hiç bilmediğim tamamen yabancı olduğum bir sektörde, hiç sevmediğim, sevebilme ihtimalini bile düşünmediğim bir işte çalışmanın sadece çalıştığım kişilerin güzelliği sayesinde katlanabildiğim bir ortamı kabullenebilmenin memnuniyetini yaşıyorum. Zira bu kadar zamandır büyük bir isyan çıkarmayışımın ve bu uğurdaki düşüncelerimin eylemsizlikte kalmasının tek açıklaması bu olabilir galiba.
Baharı ve yazı acayip hızlı bir tempoda atlattıktan sonra aklımda kalan tek şeyin hiç bişey olması beni son derece derinden etkilemişti, adeta sarsılmıştım bir kez daha. Demek ki sıfıra sıfır elde var sıfır şeklinde bir bağıntıyı yaşamışım farkında olmadan diye düşünürken, sonbaharın kısmetiyle geleceğini ancak soğuyan havaya karşı direnme konusunda bana yardımcı olan tek arkadaşım şarap sayesinde görmüş oldum. Her akşam işten gelince şömineme iki odun atıp karşısında bir şişe şarabı devirirken yaptığım felsefelerde hayal dünyasından sıyrılıp radikal kararlar alıyor ve gerçek hayat problemlerimi çözmeye başlıyordum. Neticesinde yapmış olduğum bu felsefelerin karşılığını kısa sürede almış bulundum, uygulamaya geçmeyen, eyleme dökülmeyen hiçbir düşüncenin gerçekleşme ihtimalinin bulunmadığı dünyamızda tüm riskleri alarak kararlarımı uygulamaya başladım ve bu uğurda öncelikle yalnızlığa bohem yaşama veda edecektim. Ailemi yanıma çağırdım ve onların desteğiyle arabama kavuştum. Arkasına ‘babam sağ olsun’ yazmasam da anam da babam da çok sağ olsun var olsun, haklarını hiçbir zaman ödiyemem, ama onları gururlandırabilirim diye düşünmeye başladım. Her ne kadar istemesem de, sırf onlar böyle olması gerektiğini düşündüğünden ve tüm hayat ideolojisini buna bağladıklarından dolayı, evlenme konusunda hafiften kısmi düşüncelere başladım. Torun görmek onların da hakkı sonuçta değil mi?..
Gel gelelim beklentilerimize.. ikibinonaltı’dan beklentilerim öncelikle biraz daha para kazanıp kendime birkaç yeni müzik aleti, yeni kitap ve yeni seyahat planları olsa da, sürpriz bir iş veya görev değişikliği, ya da terfi ve ya şehir değişikliği, en azından yer değişikliği ya da daha da sürprizi güzel hoş bir kadınla tanışma fırsatı, aşkı yeniden tatmak, ve en heyecanlısı o kadınla evlenmek bu yılın en unutulmaz anlarından biri olabilir mi acaba?
Yok ya böyle iyiyim ben iyi, karışan edenim yok, tadını çıkarmaya bak kardeşim, benim güzel kardeşim, müzik ve edebiyat her zaman daha iyidir iyi..
HALİKARNAS ŞARAPÇISI
