İKİBİNYİRMİ – 2020

Yer: İzmir/Alsancak, Zaman: 31.12.2018 , Kıbrıs Şehitleri Caddesinde, öğleden sonra bir kafede oturup tiyatro oyunu yazmaya başladık bir arkadaşla beraber. Kendimizi o kadar kaptırmışız ki saat 00:00 olmuş. Herkes dışarıda yılbaşını kutlamaya başlamış. Oyunun son cümlesini de yazıp kendimizi bir hışımla dışarı attık.

Kordon Çimler Gündoğdu meydanı karnaval havasında davullar zurnalar halay çeken zıplayan coşan insanlar, havai fişekler, oluşan sinerji muhteşem. Telefonuma gelen mesajlar ve aramalara cevap veremiyorum ben de o coşku selinin arasında kendimi kaybetmiş çılgınca eğleniyorum.

İşte böyle girdim 2019’a. Takip eden günlerde oyunu çıkartıp okullarda sergilemeye başladık. Bir yandan organizasyon, diğer yandan performans, işler iyi gidiyordu. İzmir Büyükşehir Belediyesi ile de ortak çalışma içerisine girmiştim. Alsancak’taki Tarihi Hava Gazı Fabrikasında Üniversite öğrencileri için tiyatro atölyesi yapıyordum. Her şey çok güzel gidiyordu. Bir de yeni sevgilim olmuştu. Bir erkeğin işi ve sevgilisi oldu mu başka bişey istemezdi.

Derken Bodrum turnesi öncesi tiyatrodaki arkadaşımla problemler yaşadık. Sonucu ayrılık oldu. Başka bir arkadaşımla kalan oyunları kurtarmayı başardım ancak yeni bağlantılar ve organizasyon için hem zaman hem de enerjim kalmamıştı. Nisan sonu gibiydi. Hava Gazı Fabrikasındaki öğrencilerime veda ettim. Tiyatro işime bir kez daha ara vermek zorunda kalarak Bodrum’a ailemin yanına döndüm. Lüks bir otelde barmenlik yapmaya başladım. Sevgilimden ayrıldım. Bir süre sonra bardan da ayrıldım. Temmuz geldi çattı. Türkbükünde ultra lüks bir beach club’da bir sponsor firmanın araç tanıtım işine başladım. 3 hafta sonra onu da bıraktım. Yazın tadını çıkarmaya başladım.

Ağustosun son haftasıydı. Kuzenimin düğünü için İzmir’e geldik. Düğünü yaptığımız gecenin sabahında kendimi pılı pırtı toplama işleriyle meşgulken buldum. Valizimi sırt çantamı ve geriye kalanların oluşturduğu poşetlere tepiştirilmiş ıvır zıvır ne varsa arabaya iteledim. Haa, bu arada abimin tasarladığı portatif kukla sahnemi de bagaja sığdırdım. Tiyatromu da aldım İstanbul’a geldim.

Bundan sonrasını bir önceki yazımda beni takip et kısmına kadar anlatmıştım. Yarışmanın ilk haftasına kadardı. Ondan sonraki 7 hafta boyunca yaşadıklarım da hep yarışmayla ilgili ve görüntüleri youtube’da mevcut.

Benim için ilk 3 ay dışında hiç tahmin edemeyeceğim bir yıl oldu 2019. En kötü yılım değildi, bu açıdan iyi sayabileceğim bir yıl olarak hatırlayabilirim. Bir çok radikal kararlar aldığım ve diğer yıllara nazaran çoğunu uygulayabildiğim, bazılarında da başarı sağlayabildiğim bir yıl oldu. Kendimi en çok güncellediğim bir yıl olarak da kendi tarihime geçti diyebilirim.

Yeni yıldan, 2020’den beklentilerim yine çok fazla. Bu da gösteriyor ki hala çok gencim, hala enerjim ve umutlarım var. Bir çok şeyi başarıcak gücü ve iradeyi kendimde hissediyorum. Bir takım imkansızlıklar olsa da bunu avantaja çevirecek tecrübeye sahibim artık. 30lu yaşlarda olmanın en güzel yanı da bu sanırım. Fiziksel ve düşünsel denge..

Şimdi önümde değerlendirebileceğim bikaç proje var. Bu yılbaşı tatilinde bunlar üzerinde düşünüp bir karar vericem. Yeni bir yol haritası çizip yoluma devam edicem. Beni takip etmeye devam edin. Gelecek yıl da, 2009’dan beri devam ettiğim bu yılbaşı serisi yazılarımdan biri olacak olan İkibinYirmiBir yazımla görüşmek üzere..

Mutlu kalın, Umutlu kalın.

Ulaş TUZAK

MATRİS ŞİİR

Zor olsa da    hayat            bazen               bal olur

Hayat            kimine yar    kimine              dal olur

Bazen            kimine          beklenmedik    hal olur

Bal olur         dal olur         hal olur            yol olur

@ulastuzak

Beni Takip Et @ulastuzak

Ağustos'un son haftasıydı, İzmir'de yapıcak hiç bi işim kalmadı. Keza Bodrum'da da.. Kuzenin düğününü yaptık, ertesi sabah yükledim arabayı bikaç parça ıvır zıvırımla, sonra ver eleni İstanbul..

Yol boyunca kafamı o zehirli düşünceler uyuşturmasın diye malum yolculuk uygulamasından birini buldum ve İstanbul'a kadar onunla sohbet ederek geldim.

Üsküdar'da internet uygulaması aracılığı ile bulduğum bir ev arkadaşının kiraladığı odaya yerleştim.

Fethi Paşa'dan görünen o muazzam İstanbul Boğazı manzarasına vuruldum. Sabahları orada biraz yürüyüş yaptıktan sonra sosyal tesislerde kahvaltı yapardım. Kahvaltıda o gün ne yapıcağım konusunda düşünür, kendimce çok önemli ama aslında hiç bi önemi olmayan plancıklar yapar uygulamaya çalışırdım. Yalnız şundan çok emindim, ne yaparsam yapayım asla geri dönmeyecektim. Bu benim kırmızı çizgim olacaktı. Bu kez pes etmek yoktu. İstanbul'u yenmeden geri dönmek yüz kızartıcı bir suç olacaktı benim için. 

Bizim Ati ile buluştum, Aksaray'daki sahnemizde görüştük ve tiyatro ile ilgili aksiyonlarımız hakkında planlar yaptık. Kararlıydık, İzmir'deki başarımızı İstanbul'a da gösterecektik. Bunun için Ataşehir ve Ümraniye'deki oyunlarımızla işe başladık. Bir yandan oyunları oynamaya, diğer yandan yeni oyun bağlantıları için görüşmeye devam ediyorduk. Üsküdar ve Kadıköy pilot bölgemizdi. Ama Ati Bağcılar'da oturduğu için o bölgeyi de hedef listemize aldık. Orda da oyunlar oynadık.

TV sektörü her zaman aklımın bir köşesinde yatıyordu. 2012'de ilk İstanbul deneyimimde bi dizi işim olmuştu. Sonra maddi sebeplerden dolayı İstanbul'da kalamadım. Ama şimdi tekrar İstanbul'dayım madem, o zaman yarım kalan maceramı bitirmek adına ajans ve menajerlerle görüşmeler yaptım. Güncel showreel oluşturmak adına bi kaç diziye bölüm oyuncusu olarak gittim.

Haa bu arada, pek hesapta olmayan ama ihtiyacım olan biriyle tanıştım ve ilişkim başladı. Hemen hemen her gün buluşuyor, geziyorduk. yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmiyordu adeta. Derken işler sebebiyle Üsküdar'dan Beşiktaş'a taşındım. Ne olduysa ondan sonra oldu.

Yaklaşık 1 ay boyunca Mecidiyeköy - Levent arasında iş görüşmeleri trafiği yaşarken bir telefon çaldı. Maslak'ta bir ofise çağrıldım. Gittiğimde karşımda Doğa Sülen vardı. Başvurular arasından dikkatini çektiğini ve tanışmak istediğini söyledi. Tanıştık, konuştuk ve anlaştık.

O günden sonra  sevgilimle ilişkim esrarengiz bi şekilde bozulmaya başladı. Halbuki bu haberi ona söylememiştim bile. Hatta kimseye söylememiştim. Sadece her şey netleşince Ati ile Florya'da buluştuğumuzda onunla paylaştım. Onu da tiyatro işlerimiz aksamasın diye.

Kızla fazla görüşemiyorduk, o karşı tarafta yaşıyordu. Bu yüzden 'Beni Takip Et' olmadan hemen önce Kadıköy'e taşınma planları yapıyordum. Ancak bu haber gelince onu da oyalamaya başladım galiba farkında olmadan. Bir de yarışmanın başlama süreci uzadıkça ben de fazlasıyla gerildim. Görüşmemizden neredeyse 1 ay sonra kadar başlamıştı yarışma çünki.

Bu süreci tatlı bir şekilde atlatabilmek için hafta sonu Büyük ada planı yaptım. O da çok gitmek istiyordu, ne zamandır konuşuyorduk üstünde zaten. Bienal falan da vardı hem, davrandık bostancıya vardık. Akşam vapuruyla Adalar'a doğru açıldık. Gün batımının uçuşan martılarıyla oluşturduğu İstanbul silüeti manzarası karşısında şuursuz bir romantizm yaşıyorduk.

Ada'ya indiğimizde bir tur atıp o gece kalacağımız yeri ayarladık. Ardından sahilde bir meyhanede rakı balık tabiki de. Gecenin ortasına doğru kalkıp kalacağımız yere giden, sahilin bir arka sokağındaki bi ara yoldan gelen bangır bangır seslere kayıtsız kalamayıp adımlarımızı o tarafa çevirdik. Meyhaneden kalkan herkes oradaydı. Adeta yaza veda partisi veriliyordu. Tıpkı Bodrum'da bir barda eğleniyordu herkes. 

Öğlene doğru uyandık, hava müthiş.. İstanbul manzaralı balkonumuzda kahvaltımızı yapıp çıktık. Adayı tavaf ettik. Faytonların arasından seke seke bienalin olduğu mekanları gezdik. Akşama doğru tekrar vapura bindik ve bostancıya döndük.

Süreyya plajında el ele kol kola yaptığımız yürüyüşün son görüşmemiz olacağını hiç tahmin etmemiştim.Saat gece 02.30 gibiydi ayrıldığımızda ve bi daha da hiç görüşmedik, konuşmadık..

Son tiyatro oyunumu ise bundan bi kaç gün sonra Ataşehir'de oynamıştık sanırım. Ondan sonra da Suadiye'de küçük bi reklam çekimim oldu ve ardından tüm işi gücü bırakıp Beni Takip Et evine girdim. Aslında beynimin içindeki herşeyden kaçmak arzusuyla buradaydım. Zira bu arzumun burada gerçeklelmesi ve hatta olayları farklı maceralara sürüklemesi, beni fena halde şaşırtmış oldu.

Yayında ilk haftamızı geride bıraktık, tüm ekibin üzerinde 2 haftalık yorgunluk. Neyseki o aşırı stress gitmişti üzerimizden, şimdiyse artık hem dinlenmemize hem de eğlenmemize bakıyoruz.

Son olarak yarışmacı arkadaşlarımın 1 haftalık süre sonunda ünlü gibi davranmalarını büyük bir keyifle izliyorum, hepsine de ayrı ayrı başarılar diliyorum ;)

@ulastuzak

HAYAL GÜCÜNÜ SERBEST BIRAK

Çocukken ne güzel hayaller kurardık.. hayal gücümüzün sınırı yoktu, uçsuz bucaksızdı. Gözümüzün önünde oluşan görüntüler sanki birazdan canlanıvericekmiş gibi olurdu. Heyecanlandırırdı beni kurduğum hayaller, gerçekleşmesi an meselesiymiş gibi gelirlerdi bana. Hatta gerçek olduğunu görürdüm bile ve o anı yaşarken acayip derece eğlenirdim. Nasıl bir boyutta yaşıyordum acaba? Hala düşünüyorum, hiçbir şey içmeden, her hangi bir ilaç kullanmadan bana bu hissi yaşatan şey neydi?
Ulaşabildiğim tek kanı şu; hayal gücümüzü yok ettiler. Dolayısıyla hayallerimizi de.. bir insanın en büyük zenginliği kurduğu hayalleridir. Haa, bu arada şunu söyleyeyim; gerçekleştirebileceğiniz düşüncelerdir hayalleriniz ve dolayısıyla gerçekleşmeyecek şeylere de hayal değil mucize diyoruz. Bu ayrımın da farkına varmakta yarar var. Mesela çok zengin olmak, çok güzel bir işte çalışmak, dünyayı gezmek, ruh eşimizi bulmak, hayatımızın aşkıyla tanışmak, çok ünlü çok başarılı bir insan olmak, huzur bulmak vs vs.. bunların hepsi aslında hepimizin düşündüğü sıradan hayaller. Biraz daha geliştirelim; uzaya gitmek, evrenin sırrını çözmek, tanrıyı görmek.. ya da daha da ileri gidelim, geçmişte yaşayan insanları, kaybettiğimiz yakınlarımızı görebilmek, başka bir boyutta yaşamak, hatta sadece evrensel enerjinin bir parçası olduğumuzu anlayabilmek.. bunlara ne demeli? Hayal mi, mucize mi?
Doğduğumuz andan itibaren doğanın saf enerjisiyle yaşamaya başlıyoruz. Daha sonra içinde bulunduğumuz önce aile, geniş aile, yerel toplum ve genel toplum kuralları ile bilinçaltımız şekillenmeye başlıyor. Ne yememiz, ne içmemiz, ne giymemiz, ne konuşmamız kısacası neyi yapıp yapmamamız hatta neyi düşünüp düşünmememiz bile bize kodlanıyor. Yasaklar, kurallar, yasalar, adetler, gelenek görenek vs gibi kavramlarla düşünmeye başlıyoruz. Yani düşünce sistemimiz bir saksının içinde yetişmeye çalışan ağaç gibi, toprağı, suyu ve kökünün gideceği yer önceden sınırlanmış. Zaman içerisinde boyumuzun uzunluğuna, dallarımızın şekline kadar hep bir başkası tarafından karar veriliyor ve budanıyoruz sürekli. Dolayısıyla vereceğimiz meyve de sınırlı olarak kalıyor. Yani istesen de kapasitenden fazla ürün veremiyorsun, verdirtmiyorlar..
Evet, ilk çocukluk çağını atlattın ve okul başladı. Yeni bir ortam, yeni bir topluma hoş geldin. İster devlet okullarına git, ister özel kolejlerde oku hiç fark etmiyor. Milli eğitim sistemi her ikisinde de devrede olup, zorunlu müfredatıyla senin zihnini kontrol etmeye devam ediyor. Senin tek hayalin başarılı olmak, ne güzel ancak bunun için sana zorla öğretilen bilgileri beynine kazımalı ve o bilgilerden oluşan sınavdan geçmelisin. Şu an benim beynimde çınlayan; patrona Halil isyanı, orbital şemaları, golgi aygıtı, Alper tunga eldu mu, yapım eki çekim eki, tundra iklimi, çıkrık dişli kaldıraç formülleri, karmaşık sayılar vs vs gibi bilsem ne olur bilmesem ne olur diye yıllarca beynimden asla silinmeyecek ve hiçbir zaman da işime yaramayacak bilgileri düşünmek yerine hayal gücümün en verimli çağlarında yaratıcılığımı tetikleyecek daha işe yarar bilgileri öğrenseydim keşke diye geçmişi, sistemi, devleti, dünyayı yöneten bizi de bu sistemin içinde heba eden bütün olguları sorguluyorum.
Sistemin içine ilkokula adım attığın o ilk gün dahil oldun bile farkına varmadan. Sen de artık sistemin içindeki bir dişliden birisin, tıpkı geçmişteki yönetilenler gibi, onların bir devamısın. Hafta içi işe gider gibi sabah kalkıp okula, akşam eve, evde ödevlerle derslerle anne baba baskısı, yasaklar, kurallar.. haftasonu hiç bitmesin isterken yeniden pazartesi.. sendromun oluştuğu ilk yıllar.. bayram tatilleri ne güzeldi o zamanlar.. ohh be 15 tatil geldi derken bitiverdi.. yine dersler, sınavlar vs.. şükür ilk yaz tatili.. tembelliğin ne demek olduğunu öğrendiğimiz o ilk yaz.. tadını çıkaramadan bitiverdi ve ikinci sınıf.. sürekli sorular, ne olacaksın? Hayallerin tam körelmediği için atıp tutmaya devam ediyorsun ama yine sağdan soldan duyduğun kadarıyla; doktor, avukat mühendis.. birisi de çıkıp bilim adamı olucam, sanatçı olucam desin be arkadaş..
İlkokul, ortaokul, liselere giriş sınavı, ilk büyük stres.. dersler sınavlar, aynı döngü, ergenlik ikinci büyük stres, karşı cinsi keşfetme çabaları ama toplum baskısı, cinsellik-dinsellik çatışmaları kafa karmakarışık, yüzdeki sivilceler de cabası.. Üçüncü büyük stres, allahım bu ne kadar korkunç bir baskı böyle, merhaba üniversite sınavı!!! Korkulu rüyamız, yıllarımızın emeği.. şunu bir atlatsak tamam hayatımız kurtuldu, acayip rahatlayıcaz.. ohh şükür bu da geçip gitti sonunda.. evde kalmadık, puanımız herhangi bi üniversitenin herhangi bir bölümüne tuttu çok şükür allahım çok şükür.. o da nesi? Değişen hiçbişey yok. Biraz daha ayrıntılı dersler ve de hiç tahmin etmediğim, hiç sevemediğim dersler.. yine sınavlar.. yine stresss… hofffffff, puffffff..
Aaaa.. bu üniversite müniversite hikayeymiş ya.. asıl ailenin ve milli eğitim kontrolü dışına ilk çıkışı keşfetmek önemli olan. İstediğimi giyerim, istediğimi yerim, saçımı da uzatırım küpemi, de takarım, dövmemi de yaptırırım, bana kimse karışamaz. Bu dersler de neymiş böyle, yaza çalışırım, seneye kasar geçerim, aman, alttan üstten hallederim bi şekilde. Ooo sevgili hayatı ne güzelmiş ya, oooo dans tiyatro sinema falan ortamlar güzel, gruplar, topluluklar, geziler meziler.. Sanatı ve sosyalleşmeyi, özgürce hareket edebilmeyi, hayatın eğlenceli yanlarını fark ettiğimiz zamanlar.. ilk isyan: bu okul bana göre değil! Ben konservatuar okumak istiyorum..
Hayatın acı gerçekleriyle ilk karşılaşma.. Ailenle başlayan tartışmalar. Ben onu istemiyorum bunu yapıcam.. Hayır okulunu bitiriceksin.. ben o olmak istemiyorum bunu istiyorum. Hayır o olucaksın vs vs.. zorlu çatışmalardan maddi gücü elinde bulunduran aile galip çıkar. Onların dediği olur ve okulunu dike dike bitirirsin. İkinci bir okulu okuyacak ne gücün ne enerjin ne de hevesin kalmamıştır. Hemen iş hayatına atılmak istersin. Okulu bitirmenin ya da okulda başarılı olmanın değil, iş bulmanın para kazanmanın en önemli şey olduğunu ilk o zaman anlarsın. En büyük stresin eşiğine kadar gelmişsindir. Bir sürü saçma sapan yerde iş ararsın, boktan yerlerde iş deneyimlerin olur ve o hiç istemediğin KPSS batağına sen de düşersin. Koskoca bir seneni feda edersin 80-90 küsür puanları alırsın ama siyasi bağlantı ya da eş dost akraba diye tanımladığımız bir dayı bulamazsın. Beynin çıkmaza girer, askerlik polislik sınavlarına girersin olmaz, kapı kapı gezip CV’ni dağıtırsın bir cevap gelmez. Özel kurumların sınavlarına başvurursun, çağırmazlar, çağıranlar da yine Referans adı altında bir dayın var mı yok mu ona göre değerlendirirler yine olmaz. İyice sıyırtmak üzeresindir. Bir tarafta yıllar geçmektedir, yaş ilerlemekte ve toplum seni yavaş yavaş ağacın yaş halkaları gibi kendi görünmeyen iç dünyasına hapsetmeye başlamaktadır. Biz buna genelde toplum dışına itmek diyoruz ama aslında içindeki kaosa hapsediyorlar. Dışına itmiş olsalardı eğer, şuan ki hayatımızı yaşarken toplumun kuralları bizim için geçerli olmazdı ki maalesef hala sokağa adımımızı attığımız andan itibaren o toplumun bir elemanı konumunda oluyoruz. Evet hayallerimiz var, hala bilinçaltımız arka planda onları çalıştırmaya devam ediyor. Birileriyle konuşuyoruz, ona gayri ihtiyarı onlardan bahsediyoruz, her zaman olduğu gibi ve herkes gibi o da ya bırak bu boş işleri gerçek hayata dön diyiveriyor, ezberletilmiş gibi. devam da ediyor, ee yaş kaç oldu evlenmiyor musun artık?
Ya ben hayal etmeyi seviyorum, hayal gücüme inanıyorum, onun peşinden gidiyorum. Pes etmiyorum, etmicem de! Yaşım kaç olursa olsun, işim gücüm param olmasa da, beni arkamda yanımda destekleyen biri olmasa da, içimde duymuş olduğum bu inanç bu heves, bu heyecan, bu enerji, bu arzu, beni tetikleyen itekleyen bu ilahi güdü olduğu sürece devam edicem. Muvaffak olacağımdan hiç şüphem yok. Ama nerde, ne zaman nasıl? Bunların cevabı KADER diye tabir edilen bir olgunun içinde gizli.. yeri ve zamanı geldiğinde nasıl olacağını hepimize gösterecek olan olgu, bize attığımız adımlarımız sonucunda varacağımız yerdeki hak ettiğimiz karşılığı da verecektir mutlaka. Nitekim de bununla ilgili bir sürü gerçek hikayeye tanık olmuşuzdur.
Velhasıl kelam, gözümüzü kapattığımızda çalışmaya başlayan epifiz bezimiz sayesinde kurduğumuz hayallerimize koyduğumuz sınırları bir kez olsun kaldırmayı deneyin, buna hiç olmazsa bir defa cesaret edin. Gördüğünüz gerçeklik karşısında hayrete düşeceksiniz ve eğer o gerçekliğin peşine takılabilme içgüdüsüne kapılırsanız, sizi götüreceği yere de inanamayacak, bunun hayalden de öte bir mucize olduğuna tanık olacaksınız.
Hayallerinizi gerçekleştirmeniz dileğiyle..

Anladığını Anladım

Uzun bir süreden sonra, yaklaşık 10 gündür aramadığım annemi aradım. Önceden trip atardı bu kadar aramazlık yaptığım zaman, açmazdı telefonu. Defalarca aratıp sonra açar ve bir sürü laf söylerdi. Sen bizi hiç merak etmiyorsun, ne diye aradın vs. gibi.. ilk defa bu kez, hiç bişey olmamış gibi açtı telefonunu. Napıyosun, nasılsın dedim, iyiyim sen nasılsın dedi. Şaşırdım. Hiç bu kadar sakin beklemiyordum. İyiyim dedim, aslında çok da iyi değildim ama ona duymak istediği şeyleri söylemek adetimiz oldu artık. Her neyse, hastanedeyim dedi, önce bi korktum. Neyin var? Dedim. Önemli bişey yok, ilaçlarım bitmiş yazdırmaya geldim, dedi. Oh, iyi bari ben de bişey oldu sandım. Ee, dedi… hiiç dedim, öylesine bi arayım dedim baya zaman oldu konuşmayalı. Anladım zaten, keyfi ne zaman gelicek de arıycak diye bekliyodum ben de. ANLADIM dedi ya bir kere, gerçekten de sesinde hiç kinaye yoktu bu sefer, ilk defa, hayret verici bir şeydi benim için. 32 yaşıma kadar böyle anlayışlı bir ses tonu ile ANLADIM demesi beni ters köşeye yatırmıştı resmen. Ya, yok işte, keyften değil anne biliyosun, hani konuştuk işte, öyle yani.. Bir kez daha ANLIYORUM oğlum, tamam sen bak keyfine, iyisin di mi? Paran pulun.. Hşş.. tamam anne iyiyim merak etme, sıkıntı yok bende. Siz iyi bakın kendinize, babam nasıl? Yanında mı? Yok, onu eve gönderdim beklemesin burada diye.. İyi o zaman bi de onu arayıp sesini duyayım bakalım.. Babamla da konuştuk. Pazar yapmış eve gidiyormuş. Onunla zaten her zamanki gibi standart diyalog geçti. Nasılsın, iyisin, bişeye ihtiyacın var mı? Yok. İyi bak kendine, hadi görüşürüz. By by..
Şimdi telefonu kapattım derin düşüncelere daldım. İçime uzun süre hasret kaldığım huzur, tsunami şeklinde dolmaya başladı. Geçmişe gittim, hani şu geleceğe köprü olacak geçmişimize, hani her seferinde sövüp saydığımız geçmişimize.. yıllarca çevremizden, arkadaşlarımızdan, dostlarımızdan, hocalarımızdan, patronlarımızdan, sevgililerimizden beklediğimiz o bizi yormadan mistik telepatik güçleriyle bizi anlaması olayı var ya.. galiba bu gerçekten de yıllar yıllar alacak bir süreç. Kendime sorduğum sorularda, kendimle konuşmalarımda hep bi anlaşılmak ya da anlaşılamamak sorunsalı. Bir çok şiirimde, kendim bile kendimi anlayamıyorken başkalarının anlamasını beklemek gibi cümlelerim.. oysaki, seni doğuran insanın bile 32 yıl sonra ilk kez seni anlıyorum demesi çok çarpıcı benim için. Bir anda beynimde şimşekler çakıverdi, bir anda tüm karanlıklarım aydınlandı ve kafamda yıllarca cevaplanmayı bekleyen küflenmiş sorular bir anda cevaplarını buluverdiler.. demek ki, insanlardan anlaşılmayı beklemek, onlara küsmek, kendikendine isyan etmek gibi hareketler çok ama çok yanlış hareketlermiş. Yapılması gereken tek şey, bir süre inzivaya çekilmek ve yapmak istediğin şeyleri kimseye ihtiyaç duymadan, büyük bir kararlılıkla yapmaya çalışmakmış. Doğanın ve evrenin sana karşı olan ters akışını kırmak ve o enerjiyi kendi yoluna çevirebilmekmiş doğru hareket. Böylece hem düşünce hem de enerjisel olarak kendi çekirdek toplumunla ve yerel doğan ile uyumlu bir akış içine girmiş olduğumu daha yeni anladım. Çünkü ilk defa böyle bir şeyi başardım. Gerçekten muazzam şekilde mutluyum. Yıllarca kafamda düşüne düşüne beynimi çatlattığım bu spritüel olayın gerçekleştiğini gördüm. Kavga etmek yerine bir yol bulup tevazu ile kıyısından köşesinden ilerlemek, işte sana çözüm. Bu kadar basit..

BUNLARI BİLİYONUZ MU LEN STORY MİLLETİNİN İNSANLARI?

Görünmezlik, ışınlanma, zamanda yolculuk yıllar önce bulundu. (bakınız Philedelphia Deneyi 28 Ekim 1943)
Uzaylılar dünyaya çoktan geldiler, yerleştiler ve de insanlar üzerinde deneyler yapıyorlar. (bakınız 1947’deki Roswell UFO vakası ve sonrasında Amerika Navada eyaletinde kurulan dünyanın en çok korunan “Area 51” yani 51. Bölge olarak adlandırılan ve orada neler yapıldığı sır gibi saklanan dünyanın en gizemli yeri)
Ölümsüzlük bulundu..
Araştırmaya üşenenler için kısaca bahsedeyim;
Yahudi olduğu için Almanya’da barınamayan Einstein, Amerika’ya göç ediyor. Burada Nikola Tesla ile Amerikan Donanması için gemilerin radarlarda görünmemesini sağlayacak bir projede çalışıyorlar. Burada tesadüfen sadece manyetik olarak değil, fiziksel yani maddesel olarak da bir gemiyi başka bir yere ışınlayarak görünmez hale getirmeyi buluyorlar. Donanma personeli deney sırasında geminin içinde tutulduğu için hayatını kaybedenler, akıl sağlığını yitirenler, manyetik olarak başkalaşım geçirenler oluyor, hatta yoğun ışıma sırasında geminin etrafını yeşil bir bulut sardığı sırada iki personel gemiden atlayıp 2 yıl zamanda yolculuk yaptıkları ortaya çıkıyor. Bunu halkın tepki göstermemesi, diğer ülkelerin bilmemesi ve bunu savaş taktiği olarak kullanmak için Amerikan hükümeti bunu devlet sırrı olarak gizliyor ve yalanlıyor. Buna rağmen 1984 ve 2012 de iki tane sinema filmi çekiliyor. Bu filmlerin Amerika’da gösterimi ise yasaklanıyor.
Gelelim ikinci konumuza;
1947 yılında Amerika’nın Roswell kasabasına bir uçan daire düşüyor. Bunun içinden 3 tane ölü 1 tane de canlı gri başlı uzaylılar çıkartılıyor. Ölüler üzerinde otopsi ve deneysel araştırmalar yapılıyor. Canlı olanla ise bir takım anlaşmalar yapılıyor. Anlaşmaya göre; uzaylılar, deneyler ve araştırmalar yapmak için kendilerine özel olarak tahsis edilecek g izli ve güvenli bir bölge istiyorlar. Hatta deneylerde kullanılacak insan ve hayvanlar için izin bile alıyorlar. Bununla alakalı olarak bir sürü kaçırılma ve kayıp olayları patlak veriyor. 51. Bölge etrafında hayvan cesetleri görülmeye başlanıyor. Amerika teknolojik olarak sıra dışı bir ilerleme kaydediyor. Şu anda bile aya insanlı gitmenin mümkün olamadığı düşünülürse ne bileyim yani, belki de aya da gidilmemiştir amma velakin van allen kuşağını aşmanın tek yolu belki de uzaylıların yardımıdır. Bu 51. Bölge denilen yere en fazla 50 km yaklaşabiliyorsunuz, sonrasında ise sorgusuz sualsiz vur emri var. Neden sizce?

The Island, Ada filmini izleyenler hatırlar. Yer altında kapsüllerin içinde tutulan insan klonları, yani VIP insanlar için üretilmiş yedek bedenleri. Buna benzer bir ortamın 51.Bölgede olduğu söylenmekte ancak bu araştırmaların Uzaylılar tarafından yapılıp yapılmadığı da gizemini korumakta.
Tüm bunlar ve daha fazla merak edilen sorular karşısında sosyal medyadan örgütlenen dünyanın dört bir tarafındaki insanlar 1 milyon kişiyi toplamaya ve hep beraber 51. Bölgeye girmeye çalışacaklar. Hem de bu önümüzdeki Eylül ayında. Eğer böyle bir aktivite gerçekleşirse, Amerikan hükümetinin ne yapacağı gerçekten merak konusu. Bekleyip görücez.

Bu arada aklımda bi komplo teorisi canlandı. Eski fresk duvar resimlerine ve da vinci gibi bazı ressamların tablolarında da isa resmedilirken arka planlarda uzaylı figürleri yer almakta. Acaba hep göğe çıkarıldığı şeklinde anlatıları olan isa'yı uzaylılar mı götürdü? Zaman yolculuğu yaptırıp bir gün geri mi getirecekler? Ya da aslında her şeyi mucize olan isa uzaylı mıydı? Tabi bunlar benim aklıma gelen sorular..

Ölümsüzlük bulundu ancak bunun diğer konular gibi spoilerları yok. Sadece yüksek dereceli, 33. Dereceden masonlar yani dünyayı yöneten 13 ailenin başları, bunlar; Rockfeller, Rothschield, Dupont, Reynold, Lee, Kennedy, Astor, Ferman, Collins, Bundy, Onassis, McDonald, Russel aileleri olarak bilinmektedirler.
Peki ölümsüzlük nasıl oluyor da fark edilmiyor. (bakınız Man from Earth yani Dünyalı ismindeki filmi seyredebilirsiniz) bu tür insanlar farklı zamanlarda farklı kişilik olarak yaşamaya devam ediyorlar.Tabi yaşadıkları ortamlar dünyanın en üst makamlarında olduğu için kimse bunları sorgulayamıyor ve de araştıramıyor.
Çünkü sen ve senin gibiler ölüyorlar ama onlar ölmüyor ve senden sonra gelenleri de yönetmeye, sömürmeye devam ediyorlar ve edecekler. Hatta kuracakları yeni dünya düzeninde, kaynaklar azaldığı için Dünya nüfusunu 300 milyona kadar düşürmeye karar verdiler. Senin bundan bile haberin yok. Senin tek derdin, küçücük dünyanda birilerinin ne yediği ne içtiği ne giydiği nerelere gittiği nasıl yaşadığı ile ilgilenmek, kendi etrafındaki insanları taklit etmeye çalışmak, onlarla sidik yarışına girişmek vs. DİN, SİYASET, FUTBOL, MODA, MAGAZİN, CİNSELLİK, ADALET, EKONOMİ, İŞSİZLİK, EĞİTİM, SAĞLIK gibi konuların içinde hapsolmuşsun. Bir fanusun içinde zenginlerin yemesini beklediği bir balıktan farksız olduğunu göremiyorsun. Bunları hurafe ya da şehir efsanesi olarak düşünebilirsin ama eğer hala kendini özgür değil de köle gibi hissediyorsan bence bunların doğru olma ihtimali çok ama çok yüksek.

Son of a Beach in Bodrum Muğla Turkey

Son 5 senede arka arkaya yaşanan, Suriyeli göçmen krizi, darbe, deprem, döviz krizi, İstanbul seçimi gibi olayların ardından 2019 yazı Bodrum’da oldukça sakin bir şekilde geçiyor. Temmuz’un 15’inden sonra yavaş yavaş hareketlenen beachler ve gece klüpleriyle birlikte turizm esnafının da yüzünde tebessümler belirmeye başladı. Özellikle değinmek istediğim kısım ise Beach Club’lar..
Her sene sayıları artan Beach Club’lar maalesef miktarı belli olan pastayı daha küçük dilimlere bölmeye başladılar. Haliyle ağzına kadar dolu Beach diye bir şey de kalmadı, mekanların boşluğundan dolayı tercih edilmeyen, gün geçtikçe müşteriye hasret kalan yerler çok yakında iskele sökmeye başlayacaklar. Bununla birlikte bütün zengin müşterileri kendisine çekmeyi başaran organizasyonları güçlü patronlar, büyük parsayı elinde tutabilmek için ekstra PR’cılar ve parti ikonları ile çalışıyorlar. Bunlar, sosyeteden ve sanat camiasından ünlü isimleri mekana getirebilmenin ve cemiyet hayatını orada yaşatabilmenin çalışmalarını yapıyorlar.
Diğer taraftan muhabbetlerin yanından teğet bile geçmeyen halk plajları, lüks Beach’lerin iskeleleriyle çoktan teğet geçmişler. Aslında aynı koyda, aynı denizi ve havayı paylaşan insanlar birbirlerinin gözüne sınıfsal farkı sokabilmek için böyle bir alan geliştirmişler. Bir taraf ücretsiz denize girerek halk oluyor, bir taraf girişe 150 TL verip bir suyu 20 TL’ye içince kendisini brujuva zannediyor. Haa bu arada, pomernian boo cinsi köpeği olmayanı da Beach’lere almıyorlar haberiniz olsun.
En çok üzüldüğüm nokta ise, o güzelim halk plajlarında artık genç ve güzel kızlara rastlanılmaması. Sanki birileri o popülasyonun halkın içine girmesini, halk plajını kullanmasını yasaklamış. Hem halk hem de güzel kız olunmuyor mu abi? Ayıp bişey mi güzel olarak halk plajında bulunmak? E tabi, dolayısiye o grubun peşinden sürüklediği genç ve paralı erkek güruhu da halk plajlarını teğet geçiyor. İskele üstü beachler bir anda gece klübü gibi localara bistrolara barlara dönüşmüş durumda. Happy Hour sistemi de otomatikman devreye giriyor ve organizatörler hazır toplanmış olan bu kazları yolmak için koftiden partiler düzenliyor. Bu işten en çıtır ekmeği onlar yiyor haliyle.
Velhasılkelam, Bodrum’da tatil yapmak istiyorsanız bence Beach’lere gidip boşuna tonla para harcamayın. Teşbihte hata olmaz, kusura bakmayın ama malak gibi saatlerce şezlongta yatıp, bangır bangır müziğe maruz kalarak saç makyaj falan bozulucak diye de kafanızı bile sokmadan iki denize vücudunuzu daldırıp çıkarmak tatil falan değil. Mis gibi, temiz, bakir koyları hala mevcut iken, oralara gidin, keşfedin. Biraz macera yaşayın. Nasıl ki Alaçatı’da Deliklikoy diye bir yer keşfedildi ve miadını bile doldurdu, Bodrum’da da Çökertme Koyu var, Kisse Bükü var, Kargıcak Koyu var, Gerenkuyu var, var da var yani.. Hatta alın çadırınızı otele de para vermeyin. Şimdi piyasa çadırlarda..

Biz'in içindeki "Ben"

Geceden sabaha kadar beynimin içini kemiren solucanlar, ne zaman ben oturup onları ayıklamaya çalışsam ve yazmaya kalkışsam yok oluveriyorlar birden. Böyle de bir şey keşfettim son zamanlarda. Eskiden beni yazmaya iten, yazmazsam rahatlayamayacağımı düşündüğüm hadiseler şimdi yazmaya yeltenmemle birlikte mucizevi şekilde ortadan kayboluyorlar. Uyanınca hafızadan silinmeye başlayan rüyalar gibi.. Acaba diyorum bunlar aslında olay olarak değil de sadece kötü enerji olarak mı beni huzursuz ediyorlar? Kapalı yerde kalma korkusu olan birinin bulunduğu kapalı ortamda kapının kilitli olması ve açık olması arasındaki ruh hali farklılıklarındaki gibi bir durum söz konusu. Önceden yazmak kilitli bir kapıydı benim için ve yazdıkça o kapıyı aralayıp kendimi rahatlatabiliyordum. Şimdi ise bu tecrübeye sahip olduğumdan mıdır nedir, içimdeki sıkıntıyı yazma eylemine dönüştürmeyi düşündüğüm andan itibaren hızlıca silinip gidiyor ifadelerim. Artık tek sıkıntım hisleri kelimelere dökmek oluyor ancak hislerin yoğunluğu azaldığı için bu pek de mümkün olmuyor.
Mesela bu gece bitiyor, sabaha yaklaşıyoruz. Beynimin içi cadı kazanı, fokur fokur kaynıyor. Biraz soğumaya bıraksam uçup gidiyor içinde ne varsa. Gördüğüm düşler hayal değil gerçekler. Bilinçaltımın kıyı köşelerine istiflenmiş bulaşık hepsi. Kalitesiz ilişkilerimin beyin yıkaması artık geri dönüşü olmayan izler bırakmış kılcal damarlarımda. Defolu beyin hücreleri, hayata karşı sarkastik fikirlerimin oluşmasına neden oluyor. Kimseyi, hiç bişeyi ciddiye alamamamın ve tahammülsüzlüğümde hat safhalara erişmemin en büyük sebebi bu sanırım. Hal böyle olunca, hayat da beni kendi çemberinin dışına iteklemekte geç kalmadı tabi. Marjinallik böyle bişey miydi acaba? Yoksa böyle mi ortaya çıkmıştı? Aslında toplumdan ayrı yaşayan insanları bohem olarak önyargılamadan önce acaba onların bir takım sosyokültürel sebeplerden dolayı toplumun dışına itilmiş olma olasılıklarını da hesaba katmamız gerekmez mi?
Yiyecek içecek barınak gibi elzem ihtiyaçlarımı karşıladıktan sonra birkaç yeni elbise ve yeni eşya yahut sosyal statü kazanma adına hiçbir zaman aklıma birilerinin kölesi olmak gelmiyor. Fakat toplumu oluşturan insanlar, refah içinde yaşamayı hep bişeylere sahip olarak gerçekleştirebileceklerine inandıkları için hatta diğerlerinden daha fazla şeye sahip olma içgüdüsü, diğerlerinin sahip olamadığı şeylere sahip olma arzusu yüzünden asıl yaşama gayelerini yitiriyorlar. İşin daha da kötüsü, gün geçtikçe bu yanlış inanç kodlarını birbirlerinin üstlerine püskürterek körüklüyorlar ve daha geniş kitlelere ölümcül bir virüs gibi yayılmasını sağlıyorlar.
Peki neydi bizim asıl gayemiz? Çok basit; sevmek, sevilmek, sevişmek. Bizler sevme bilincimizi sevebilme yeteneğimizi yitirdik. Dolayısıyla sevilmeyi de unuttuk ve en nihayetinde sevişmek nedir onu da bilmiyoruz artık. Tıpkı yeni bir varlığa sahip olmaktaki azılı hırsımız gibi sahiplenmeye çalışıyoruz duygularımızı da ancak sevgi bu tür ortamlarda hiçbir zaman barınamadı, bundan sonra da barınamaz. Gittikçe yalnızlaşıyoruz bu yüzden, gittikçe bireyselleşiyoruz, bencilleşiyoruz, sancılaşıyoruz, can çekişiyoruz ve galiba manevi yok oluşu yaşıyoruz hep birlikte.

Üre(t)mek Sendromu

Adam üretmeye devam ediyordu, çağımıza inat üretmişlik sendromu yaşıyordu..
İhtiyacı olan ne para ne kariyer ne şöhret ne de kadınlardı, o, sıradan erkeklerin ağızlarının suyunu akıtarak övündüğü bunlar gibi bayağı vasıfları umursamıyordu hiç, ona kendisini iyi hissettirebilecek tek şey, beyninin içine sıkışmış düşünceleri oradan kurtarabilmek ve gökyüzüne bir güvercin gibi bırakabilmekti.
Fırsatları değerlendirirken çok cüretkar davranıyordu, bu kez kendisine teklif edilen uluslararası bir şirketin üst düzey yöneticilik teklifni reddetmişti.
Bir sandal kiraladı, avuçlarını tükürüp kürekleri kavradı ve çekmeye başladı. Kadın hayran hayran ona bakıyordu, güçlü kolları ve pazuları onu tahrik ediyordu. Bu sersemsiliğinden bir ara sıyrılıp nereye gittiklerini sordu adama. Adam, hiç istifini bozmadan sandalı küreklemeye devam etti ve bana bi bira açar mısın? dedi. Kadın sorusunu üstelemedi, siyah poşetin içinden çıkardığı buğulu bira şişesinin kapağını çevirerek açtı ve bir yudum alıp adam uzattı. Sanki bi yasağı çiğnemiş gibi eğleniyordu kadın. Adam kürekleri bıraktı, oldukça açılmışlardı zaten, sandal dalganın ivmesiyle denizin üstünde ufka doğru kayarken, adam, beyaz yüzüne turuncu akşam güneşi vurmuş kadını seyrederek birasını yudumlamaya başladı. Bir kaç yudum sonra kadın adama yanaştı, adam şişeyi bitirdi ve denize salladı, boşta kalan eliyle kadını belinden yakaladı, iyice kendine çekti ve dudakları müthiş bir iştahla öpmeye başladı.

Mozarttan greensleeves çalıyordu, ana yola çıktığında direksiyonu aklındaki istikametin tam tersi yönüne kırdı, şehirlerden sıkılmıştı ve hala güneyde keşfedilmeyi bekleyen onlarca manzara vardı.
Güneş tam karşıdan vuruyor, ışınlar asvalt yoldan da yansıyarak polarize polis gözlüğüne rağmen adamın gözlerini kamaştırıyordu.
Adam gözlerini ovuşturdu ve şemsiyenin altında uzandığı kumun üzerinden kalktı, etrafa bakındı. Tahmin edildiği gibi karşısında bir deniz, göl ya da dere gibi her hangi bir kum kaynağı oluşturabilecek su yoktu. Dağ evinin arka bahçesinde özenle inşaa edilmiş saklı havuzun kenarına sızdığının farkına zor varabildi. Viskiyi fazla kaçırmış olmalıydı, yerinden kalktı, havuza atladı, suyun altından tek nefeste süzülerek karşı banttan çıktı. Hemen havuzun köşesinde duş aldı, kurulandı, beyaz ipek gömleğini giydi, gözlüğünü taktı, dört çeker arabasına bindi ve yine spiraller çizerek orman yolundan ovaya doğru üçüncü viteste gaza bastı.
Kara dut ağacının altındaki salıncakta sallanıyordu adam. Her öne seferde bir, arkaya seferde bir olmak üzere toplam iki adet olmuş meyve düşüyordu yere. Sanki ahmak ıslatan bi dut serpiştiriyordu bulutlar. Ayaklarının altındaki yapışkan bordo sıvılar, arıları cezbediyordu. Aralarından biri adamın sol ayak bileğinden soktuğunda, anlık keyif son bulmuş oldu.
Uyandı ve geri yattı adam, eylemsizliği bir saat daha erteleyebilmek için..
Ve adam 1982 model bordeux şarabını mum ışığında otantik dağ evinde yudumlarken kadın ona şu beklenmedik soruyu sordu: peki yarın kiminle sevişiceksin? Adam cevap veremedi, eveledi geveledi, yine senle demek istedi ama bir daha görüşmeyeceklerini çok iyi bildiğinden kızarmış gözleriyle kadına daha odaklı bakmaya başladı, şarap moru dudakları iki kez açıldı kapandı ve üçüncüsünde de titreyerek: kiminle mi? Diyebildi. Kadın pes edecek gibi değildi üstelik eğleniyordu da ayrıca, evet kiminle diye üsteledi kadın, benden daha iyi birini bulabilecek misin acaba? Adam: bilmiyorum, dedi ama sanki bu kadını yatıştırmaktan ziyade daha da tahrik etmek için söylenmiş bir söz gibiydi. Adam, kadına kendisini en iyi olduğunu hissettirmesi için blöf yapmıştı oysa, kadın da tongaya basmıştı ve bu cevabı iltifat olarak algılayan kadın şuursuzca kendini adamın üstüne atıverdi ve bir kez daha seviştiler, elbette son kez..
Adam, üstünde hunharca zıplamaya devam eden kadının altından nasıl kurtulacağını düşünürken bir süre sonra kadın nefes nefese kalmış yorgun bedenini adamın sol yanına bırakıverdi. Ve dün gibi yarın da yalnız olacakları bir güne uyanacaklarını bilerek uyudular.

Konak Kent Tiyatrosu

Konak Kent Tiyatrosu 2009 yılında Konak Kent Konseyi’nde gençlerle çalışma projesi şeklinde kuruldu. Liseler Arası Tiyatro festivalleri düzenledi. İzmir ve İstanbul geneli Milli Eğitim okullarında çocuk oyunları sergiledi. Türkiye geneli turneler yaptı. Konak Kent Tiyatrosu halen çalışmalarına aktif olarak İstanbul'da özel kurslar ve çocuk oyunlarıyla, İzmir'de ise İzmir Büyükşehir Belediyesi katkılarıyla gençler için “Havagazı Gençlik Tiyatrosu” ve okul öncesi çocuklar için “Masal Sahnesi” olarak geliştirdiği projelerle sanatsal faaliyetlerine devam etmektedir.

İkiBinOnDokuz - 2019

2018 yılına Bodrum’da çok sıkıcı bir şekilde girdim. Ertesi gün bizim güvercinliğin hemen çıkışındaki yol üstünde yunusların olduğu dolphin’s park’ta kızlarla kahve içtik. Sonra ordan merkeze gidip kumbahçe’de sahibinin vurulmuş olduğu efe balıkta rakı balık yaptık. Ben hala sıkılıyordum. Kendimi dağlara tepelere vurdum. Kızıl çam ormanlarının arasında en tepeye kadar tırmandım. Zirveden bakınca gözüme her şey daha bir hiç gibi gelmeye başladı. Gök gürüldüyordu, şimşeklerle beraber yağmur yağmaya başladı. Ben tanrı zeus gibi önümdeki deniz tarlasına doğru ormanın üstünden haykırıyordum; kimim ben!
Biraz zaman geçti ve izmire döndüm. Galiba biraz rehabilite olmuştum. Manisa’da teyzemlerdeyken spk’nın yeni sınav açtığını öğrendim. 15 gün eve kapanıp ders çalıştım ve şubatın ilk haftası istanbul’a gittim. Kuzenim de benimle beraber gelmişti. Türk hava yollarının bilmem kaç sayılı seferiyle Sabiha gökçene inip 1 saat mal gibi otobüs beklemek canımızı çok sıkmıştı yine. Her neyse, ordan bir başka teyzeme uğrayıp eniştenin arabasını alınca güzel bir İstanbul turu yapmıştık. Ertesi gün sınava girip çıktım ve ardından izmire döndük.
Sosyal medyaya depresyondayım diye bir durum yazdım. Hiç tanımadığım bir kız seni sinemaya götürebilirim diye yorum yazdı. Sonra onunla buluştum, beni bi kafeye götürdü, saatlerce sohbet ettik ve ardından 1 ay hiç görüşmedik.
Bi ara oğuz’la bodrum’a balık tutmaya gittik. Ara ara İzmir körfezinde de balığa çıkıyorduk karşıyakadan falan. Bodrum’da bizim yazlıkta tuttuğumuz balıklarla rakı-balık yaptık. Üstüne bi arkadaşın getirdiği viskiyle cilalandık. Beşiktaş - Bayern Munich maçını izledik 5-0 yenildik. Dönüşte Kuşadası üzerinden Özdere’ye uğradık. Özgür kaptanla sahilde çam kozalakları topladık ve kuma yaktığımız ateşle sucuk ekmek yaptık, üstüne alüminyum çaydanlıkta çam demledik ve keyifle içtik. Bu sırada sinemacı kız aradı ve akşam buluşmak istediğini söyledi. Tamam dedim ve izmire dönüşte onunla buluştum.
Yine bikaç gün sonra kızla Homeros vadisine gittik, bu üçüncü buluşmamızdı. Akabinde dördüncü buluşmamızda nihayet karaca sinemasında bir sanat filmi izleyebilmiştik. Daha sonra konak pierde bir film daha izledik. En nihayetinde beni eve çağırmayı akıl edebilmişti. O gün 3 tane ev arkadaşı olmasına rağmen odasında sevişmiştik. Sonraki zamanlarda bu süreç 1 ay boyunca böyle güzel devam etti. Hatta hayatımda en güzel doğum gününü onunla geçirdiğimi söyleyebilirim. Esprisine söylediğim ıspanaklı pastayı yapıp sürpriz olarak bana doğum günümde sevişken getirmiş ve yatakta bu pastayla kutlamıştı. Ardından bikaç günlüğüne Paris’e gitti, sonra kıbrısa gitti, ordan sonra niğdeye gitti ve oradan dönmeden kısa bir süre önce de ayrıldık. 1 hafta sonra da veda buluşması yapmıştık, medeni insanlar gibi..
Sınavı geçmiştim, hemen iş araştırmalarına başladım. Biraz çaresizlik, biraz da mecburiyetten geçmiş zamandaki bir iş münasebeti sebebiyle manisa’da işe başladım. 3 ay boyunca abimlerde kaldım. Manisa’nın karış karış bütün ilçelerini, köylerini gezdim, öğrendim, gayrimenkullerini değerledim ancak konu para kazanmaya gelince pek tatmin olamadım ve işi bıraktım.
Bu sırada manisa’da başka bir kızla tanıştım. Ulupark’ta buluştuk, biyerde oturup çay içtik. Birbirimizden hemen elektrik aldık. Ertesi gün tekrar buluştuk, bisikletlerle gezdik, Atatürk parkında survivor parkurlarında yarıştık, badminton oynadık, yürüdük, konuştuk, sarıldık.. İlk haftasonu izmire geldik ve sahilevlerinde geçirdiğimiz ilk akşamın gecesinde sevişerek sevgili olduk. Kendi şirketimi kurdum, motivasyon doluydum. İlk işlerimi almaya başlayınca tamam oluyor artık, yırtıcam diye düşündüm. Düzensiz de olsa bir para kazanıyordum. Ayrıca hayatımın güzel zamanlarına bir yenisi daha eklenmişti, bütün bir yazı sevgilimle beraber ege sahillerinde kamp yaparak geçiriyordum. Sonbahar geldi ve ikimizin de özel hayatındaki sıkıntıları birbirimize yansımaya başladı. Bu sıkıntılar çok büyümeden ve birbirimize daha fazla zarar vermeden ayrıldık.
Tekrar Bodrum’a döndüm. 2 ay boyunca hiç iş gelmeyince şirketi kapattım. Bu süre zarfında sadece sanat sayesinde hayata tutundum. Beynimin içinde dönen dolaşan tek şey, tiyatro ve sinema idi. Bolca kitap okuyor, kısa hikayeler yazıyor, onları amatörce de olsa tek başıma çekmeye çalışıyordum. Bu sırada da güvercinlikten bir kıza yazıyordum. Aslında ona bikaç yıldır yazıyordum ama bir türlü istediğim cevabı alamıyordum. Sanırım daha önce hiç sevgilisi olmamıştı, tecrübesizdi bu konuda ya da korkuyordu. Kötü bir deneyim geçirmiş olmalıydı ya da terk edilmişti sanırım en son konuşmamızda öyle bişeyden söz etmişti. Aşka küsmüş olduğu besbelliydi. Her kırgın insan gibi o da aşka olan inancını yitirmişti. Oysa daha çok gençti. Bir kez daha şans vermeliydi birine, belki de bana. Benimle sürekli konuşuyor ancak bi kez olsun buluşmaya cesaret edemiyordu. Sonuç olarak araya hep başka kızlar giriyor ve ben istemsizce onun yerine başkalarıyla beraber oluyordum. Bu kez de aynısı olmuştu, konuşmuş, yazışmış ve buluşamamıştık. Ben de tekrar izmire dönme kararı aldım.
İzmir’de Bodrum deneme sahnesinde tanıştığım Serkan ile görüşmeye başladım. O da bodrum’da oyunculuktan mezun olmuş izmire dönmüş ve acı bir Türkiye gerçeğini en derinden yaşamaya başlamıştı. Okul bitmişti, işsizdi, sevgilisinden yeni ayrılmıştı ve psikolojisi benimkinden kat ve kat berbattı. Onunla beraber daha sık zaman geçirmeye başladık. Birkaç iş girişimlerimiz oldu, bıraktık ve tamamen sosyal olarak takılmaya başladık. Alsancak ve Bornova’da yaşamaya başladım. Eve her gece sadece uyumaya gidiyordum. 1 ay içinde eski tiyatromu tekrardan faaliyete geçirme kararı aldık. Öncelikle çalışma yeri gerekiyordu ve bunu büyükşehir belediyesinin sosyal projeler daire başkanlığı ile çözmeyi başardım. Havagazı Fabrikası Gençlik Tiyatrosunu kurdum. Burada gençlerle gönüllü olarak çalışırken, diğer yandan serkan’la kukla tiyatrosu projesi geliştirdik. Ana okullarına kukla tiyatrosu satmaya başladık. Şuan güzel bir işe girişmiş olmanın heyecanı ile yeni yıla girdik. Her şey güzel gidiyor..
Gelelim 2019’dan beklentilerime..
Aslına bakarsanız 30 yaşından sonra insanın tek beklentisi düzenli bir hayat oluyor. Yalnız benim gibi düzene pek ayak uyduramayan biri için bu pek mümkün görünmüyor. Mantığım bunu istese de yüreğimin sesi rabarba yaparak mantığımın bu saçmalığına perde çekiyor. Dolayısıyla macera dolu bir yıl daha beklediğimi söyleyebilirim. Çünkü yüreğim her zaman mantığımı ikna etmeyi başarıyor bir şekilde. Bu yıl da yüreğimin götürdüğü yere şartların müsaitliği doğrultusunda ilerleyeceğimi çok net biliyorum artık. Rüzgarın estiği, dalgaların sürüklediği yeni koylarda, seneye görüşmek üzere diyorum ve bu yazıyı okuyan herkese mutlu yıllar diliyorum..