Eve Dönüş

adımları örümcek gibi çapraz vuruyordu kaldırıma ama şaşırtıcı bi enstantaneyle yolunda düz gidiyormuş gibi görünüyordu. Bu ilginç göz yanılması etrafındaki insanların dikkatini kendine çeviriyordu. Adamın gözü kimseyi görmezken karşısından gelen basmakalıp insanlar ona çarpmamak için adeta çil yavrusu gibi kaçışıyorlardı önünden. Bu da farkında olmadan ona hatrısayılır bi saygınlık katıyordu tabi bu saygınlığı da ilüzyon olarak değerlendirmemiz pek muktedir bi davranış olur kanısındayım. Sol iç cebinden çıkardığı gümüş iskoç matarasından bir yudum viski çekerek soğuk havanın ayıltmaya çalıştığı vücudunu bir nebze daha sersemletti, böylece kabanını delip etine giren keskin soğuğu bir süre daha hissetmeyecekti. Onbeş yirmi dakika sonra ıssız sokağına sapan son köşeyi de dönmüş oldu. Beresinden yükselen dumanlar sokak aydınlatmasına doğru vakumlanıyordu. Evine birkaç adım kala yalpalaması artık ilüzyon olmaktan çıkmıştı, düşmemek için yaptığı hareketler onu sirkte ip üstünde yürüyen cambazlara benzetmişti, dengede kalmak için biyerlere tutunması gerekiyordu artık. En ufak bi esinti bile yere yuvarlamaya yeticekti adamı ama öylesine bi kuru soğuk vardı ki, rüzgar bile donmuştu, esintiden eser yoktu. Neyseki evinin kapısına kendisini ulaştırabilmişti..